Plettenberg Bay - Wildlife

Redelijk goed geslapen in ons nieuwe onderkomen, al heeft het heel de nacht door gegoten en worden we ‘s morgens ook terug wakker met regen. We gaan na het ontbijt ons programma gewoon terug oppakken want hier binnenzitten, is ook maar niets. Andy komt binnen met een dikke milet jas, hij vindt het koud buiten maar wij vinden dat dat wel meevalt. Wanneer we terug naar de kamer gaan, is de regen gestopt dus dat valt al mee. Ons regenjasje gaat wel mee, je weet maar nooit.

We rijden eerst naar Birds of Eden, de grootste volière ter wereld, meer dan twee voetbalvelden groot en met ruim 200 soorten vogels. Het doel van deze opvang is een plaats te bieden aan de vogels in een veilige omgeving. We zijn sceptisch want we hebben al wel wat verwaarloosde volières gezien deze vakantie, maar moeten onze mening snel herzien. Het is hier prachtig! Binnen hebben we echt niet het gevoel dat we in een kooi of een volière lopen, het voelt alsof we echt in het oerwoud zijn, compleet met hangbruggen, lianen en watervallen. De temperatuur is net zoals in het regenwoud en ook hier vallen er af en toe druppels naar beneden door de regen van de voorbije nacht, 

Aanvankelijk zien we niet zo heel veel maar langzaamaan worden de dieren wakker. De eerste  vogels die we zien, zijn duiven. Ja, ik weet het bij ons in België zit het er vol van maar hier zit een andere soort, namelijk de Rock Pigeon. Ze heeft een bruinige kleur en rond het oog zit wat rood en wit. Ze is veel sierlijker dan onze blauwe geschelpte. Momenteel zijn we hier nog helemaal alleen. 

Even later duikt de kleurrijke Chinese gouden fazant op. Het is een wat verlegen vogel die snel weghuppelt als we wat te dicht in de buurt komen. Het mannetje heeft prachtige rood gouden pluimen maar er zit ook blauw en geel tussen. Ze kunnen tot 13 km/uur rennen … moet je niet vragen hoeveel geluk we hebben gehad dat we deze hebben kunnen spotten.

De Scarlet Ibis is één van de mooiste vogels die hier rondvliegt. Hij heeft een prachtige rode kleur. Het is de nationale vogel van Trinidad en Tobago maar is bijna uitgestorven. Hun rode kleur is afkomstig van het caroteen dat voorkomt in de schaaldieren waarmee het zich voedt. Ze zijn niet zo schichtig dus kunnen we rustig de tijd nemen om ze te fotograferen. 

Nog twee veel voorkomende vogels zijn het helmparelhoen en het gierparelhoen. De eerste heeft een verschrikkelijk lelijke kop die veel te klein lijkt voor zijn gestippelde lijf. Hij komt in heel Afrika voor en die hebben we dan ook al vaak gezien tijdens onze safari’s en het is ook dit beestje waarmee we enkele dagen geleden in botsing zijn gekomen. De tweede is al iets mooier. Hij heeft een vorstelijke uiterlijk, gekenmerkt door een kale kop en nek die doet denken aan een gier. Nu een schoonheidswedstrijd gaat hij ook niet winnen maar hij heeft buiten zijn gespikkeld lijf wel prachtige blauwe veren met witte en zwarte strepen. 

De blauwe Ara, met hun prachtige blauwe veren, kunnen we ook gemakkelijk vinden maar die zien we bij ons ook in de zoo. Wanneer we bij een grote vijver komen, zien we ook mooie flamingo’s en heel wat verschillende eenden. De grote Canadese eend vind de nestels van mijn schoenen heel aantrekkelijk en komt me pikken. Plots heeft ze mijn regenjas in haar bek en ik moet heel wat moeite doen om hem terug te winnen. Ze kunnen best agressief zijn die beesten. Thuis ga ik ook een blokje rond als ik eenden of ganzen zie want ze vallen aan, al zeker wanneer ze met jongen zitten.  

Verder zien we ook nog de Bubulcus Ibis, een witte vogel die vooral voorkomt op luchthavens. Ze wachten geduldig tot een vliegtuig overvliegt en de insecten doet opschrikken uit het gras. Ook de Puna Ibis, de Common Moorhen en de blauwe kraanvogel passeren voor onze lens.Vooral die laatste kan ook agressief uit de hoek komen dus maken we ons snel uit de voeten wanneer hij dichterbij komt.

Tot zover de grote vogels. De kleintjes zijn iets moeilijker om te spotten. De Southern masked weaver met een zwart kopje en een geel lijfje is best een mooi vogeltje. Om mannetjes aan te trekken, slooft dit vrouwtje zich extra uit … ze flappert wild met haar vleugeltjes en zingt complexe liedjes. Sowieso is het heerlijk om gewoon even te luisteren. Al die vogelgeluiden door elkaar, het is werkelijk een symfonisch orkest. Nog een beetje over dit bijzondere vogeltje: Eenmaal het vrouwtje veroverd, moet het mannetje het nest weven. Daarna komt zij op inspectie. Enkel als zij tevreden is, gaat de relatie verder. Zo niet, moet het mannetje opnieuw beginnen tot ze tevreden is.

Maar wanneer we de Knysna Loerie kunnen spotten zijn we extra blij. Het is het vogeltje dat we gisteren tevergeefs zochten en één van de big 5 van Knysna. Ze hebben een opvallende felrode snavel en een kuif met witte veren op het hoofd die ze omhoog of omlaag kunnen zetten al naargelang hun stemming.

Al bij al hebben we heel wat vogeltjes kunnen spotten en zijn we best tevreden. Aan de overkant ligt Monkey Land, een uitgestrekt gebied waar allerlei verschillende soorten apen leven uit verschillende werelddelen. De apen zijn allemaal afkomstig uit gevangenschap, bijvoorbeeld omdat ze als huis- of circusdier zijn gehouden en krijgen hier een tweede kans in semi-vrijheid. 

We zijn net op tijd om nog mee te gaan met een tour want alleen mag je het apenbos niet betreden. Aapjes zijn dan misschien wel schattig om naar te kijken maar de meesten zijn ook best gevaarlijk, al zitten er hier geen bavianen of gorilla’s natuurlijk. Met een gids lopen we door het bos en de apen lopen vrij om ons heen. Ze zijn gewend aan mensen, maar blijven op veilige afstand. We horen een scala aan apengeluiden en zien er ook heel wat door de bomen zwiepen. De bruine kapucijnaap komt ons eerst gedag zeggen.

Daarna passeert de zwarte brulaap al is die voor ons meer bruin. Dat is een vrouwtje zegt onze ranger. Het zijn enkel de mannetjes die volledig zwart zijn. Het Boliviaans doodshoofdaapje is een echt gezelligheidsdier dus ze leven meestal in groep. Ook hier zien we er veel van. Ze zijn niet gevaarlijk, heel actief en springen van tak tot tak. Het duurt dus wel even voor we er eindelijk eentje op foto kunnen vastleggen. Af en toe moeten ze gelukkig ook eten dus op die momenten blijven ze even op hun gat zitten.

De Withandgibbon is echt een schattig aapje dat heel vaak ook in gevangenschap wordt gehouden. Ze zitten meestal hoog in de bomen en hebben het luidste gebrul. Hun luide gezang klinkt wel romantisch maar eigenlijk laten ze weten dat we niet welkom zijn. 

Slingerapen zijn behendige klimmers die door het bladerdak zwieren met behulp van lange, snelle slagen. Zonder duimen fungeren hun handen als haken, waardoor ze met snelle bewegingen kunnen zwaaien en grijpen. Het grootste gedeelte van hun tijd leven ze boven de 25 meter, hoog in de bomen dus. Ook de hoelman komen we hier tegen. Daar had ik nog nooit van gehoord. Hij heeft een volledig zwart gezichtje en een lichtbruine pels. 

Wanneer er een dier binnenkomt, gaat deze eerst naar een afgesloten verblijf dat midden in het bos staat. Dit om de dieren aan elkaar te laten wennen zonder dat ze elkaar kunnen pijn doen. Het unieke ook aan Monkeyland is dat ze nu geld aan het inzamelen zijn om het stuk grond te kunnen ‘aankopen’ op naam van de dieren zodat het nooit nog verkocht kan worden en de dieren gegarandeerd een thuis blijven hebben. Lemuren zitten hier ook. Ik blijf het zo’n schattige dieren vinden en zelfs als je wat dichterbij komt, blijven ze meestal zitten en kijken ze je geïnteresseerd aan. 

Eindigen doen we bij Tenikwa Wildlife Rehabilitation and Awareness Centre, een wildpark met vooral katachtigen. Parkering eie risiko staat er geschreven op een bordje. Zo erg zal het wel niet zijn zeker? Ook hier krijgen we een rondleiding gegeven door een ranger. We starten bij de cheeta’s. Deze beestjes hebben nooit in het wild geleefd en zouden dus niet overleven in de jungle. De omheining is nog geen meter hoog dus we zijn toch wel wat bezorgd. De ranger verzekert ons dat ze er niet over zullen springen, ook al zouden ze dat wel kunnen. Ze genieten van een luie woensdag.

Daarna gaan we naar de luipaarden. Hier is de omheining een pak hoger. Net zoals in het wild, laten ze zich niet graag zien. We kunnen een glimp opvangen van eentje tussen het bladerdek. Wat een prachtig dier! Het blijft jammer dat we ze niet in het wild gezien hebben.

De derde katachtige die we opzoeken, is de Serval. We kunnen gewoon in de kooi gaan zegt de ranger want het is geen gevaarlijk dier. Uit zichzelf valt de serval geen mensen aan maar uiteraard wel als hij geen kant uitkan. Schoorvoetend lopen we achter de ranger de kooi binnen en inderdaad het beestje zit gewoon onder een struik wat te chillen en laat ons rustig voorbijgaan. In de kooi zitten ook enkele landschildpadden die traag maar gestaag voorbijkomen. 

Onze laatste kat is iets groter, namelijk de leeuw. We hebben hem al gespot toen we het park binnenreden en dachten dat het een albino was omdat hij helemaal wit is. Dat is echter niet het geval zegt de ranger want ze hebben geen roze ogen. Het is gewoon een witte leeuw en dat fascineert ons wel. Zijn lichte kleur wordt veroorzaakt door de afwezigheid van het gen voor de normale bruine kleur. Er zijn zeer weinig witte leeuwen, over de hele wereld slechts 20 in het wild en 300 in gevangenschap.Veel Afrikanen beschouwen hem als het heilige kind van de zonnegod. Hij kan 22 jaar oud worden. Het lijkt wel een teddybeer. 

Buiten katachtigen hebben ze hier ook enkele meerkatjes. Het kleine roofdier dat we hier spotten is ook opgegroeid tussen de mensen waardoor ze zich wel laten zien. Het wordt ook aardmannetje of stokstaartje genoemd. Enkele weken geleden zijn we hiervoor nog voor dag en dauw opgestaan. Eindelijk kunnen we ze bewonderen terwijl ze op hun staartje staan.

Ook enkele pinguïns worden hier opgevangen en na behandeling terug uitgezet in het wild. 

Ondertussen is het bijna 3 uur en hebben we honger gekregen. We rijden naar Keurboomstrand, een slaperig dorpje aan het strand. Hier zit slechts één restaurant, Ristorante Enrico en naar verluidt zou dit TOP moeten zijn. We zetten ons op het terras van waar we een prachtig uitzicht hebben op de wilde zee. We bestellen beide een kingklip, een straalvinnige vis afkomstig uit Zuid-Afrika die we al vaak op de kaart hebben zien staan. Het is een heerlijke, vaste witte vis. De smaak is een beetje zoet en vlezig. We bestellen er een bomba bij, een soort opgeblazen focaccia met look en kruiden. Heerlijk!

Voor we terugrijden naar onze berg, stoppen we nog even bij Mungo Mill, een weverij waar alles machinaal gebeurt. De stoffen hier zijn prachtig en we kunnen weer niet weerstaan. Ik denk echt dat ik een koffer ga moeten bijkopen. Er is ook een winkeltje met Belgische chocolade waar we snel nog wat pralines kopen voor straks bij een tasje rooibos.