Kaapstad: Camp Bay en Waterfront

Na een redelijk rustige nacht, opgestaan met nog steeds veel gerommel in de buik. Gelukkig is de misselijkheid en het overgeven voorbij. Waarschijnlijk toch iets opgelopen op het vliegtuig want enkel daar hebben we iets anders genomen. De rodekool en de meatballs zijn volgens ons de boosdoeners. Twee immodiums en twee tasjes thee later vertrekken we naar de ontbijtruimte. Enkel toast en thee voor mij maar zelfs dat krijg ik niet binnen. Daarna trekken we nog even naar het dak van onze B&B want dit heeft een geweldig dakterras met een prachtig uitzicht op de Tafelberg. Alleen jammer dat ze er geen fluffy kussens hebben gelegd, dan zou het echt genieten zijn. Kaapstad is misschien wel een van de meest veelzijdigste steden ter wereld. De prachtige stad is omgeven door groen en door de verschillende culturen die samenkomen, hangt er een fijne vibe. The Mother City, is voor velen de mooiste maar in elk geval de meest bezochte stad van Zuid-Afrika. Er hangt een sfeertje van ‘alles kan, niets moet’. De gemakkelijkste manier om op verkenning te gaan is op stap te gaan met één van de drie toeristenbussen. We trekken dus terug naar het toeristenbureau op slechts 200 meter van ons guesthouse in Long Street en kopen een ticketje voor de Hop on, Hop off voor 2 dagen zodat we elke dag een andere tour kunnen doen. Vandaag starten we met de rode. We zetten ons bovenaan in de openlucht zodat we een mooi uitzicht hebben en tegelijkertijd kunnen genieten van het zonnetje. 

We rijden eerst naar Camp Bay, een luxe wijk met uitzicht op de bergketen ‘de Twaalf Apostelen’, die de achterkant van de Tafelberg vormen. Gezien de naam ‘de 12 apostelen’ zou je denken dat als je gaat tellen, je er ook 12 telt. Het ligt er echter aan hoe je telt. Als je alleen de uitsteeksels telt, kom je wel aan 12. Er zijn echter 18 pieken te tellen en elke piek heeft zijn eigen naam!

Het is ‘the place to be’ van de rocksterren en modellen van deze wereld en wordt ook wel het Miami van Kaapstad genoemd. Een plek om te zien en gezien te worden. Het prachtige met palmbomen omzoomde grote witte zandstrand en de Atlantische Oceaan lonken. Na 2 dagen stad is dit de ideale plek om even uit te waaien. Ik ga zitten op het warme zand terwijl Dee Dee gaat pootje baden. Dat is echter schrikken want het water is ijskoud. Geen weer dus om ons driehoekiedoekie (bikini) aan te doen.  We maken een korte strandwandeling en vergapen ons aan de prachtige huizen met terras die van op de bergflanken uitkijken over de oceaan. Wanneer we de prijzen van de immobiliën bekijken, valt dat eigenlijk heel erg goed mee. Achttien miljoen rand (900.000 euro) voor een loft met 3 slaapkamers en 3 badkamers, met zicht op de baai. Aan deze kuststrook zou er ook het minste wind zijn want dat kan al wel eens een dingetje zijn hier in Kaapstad, die wind! Het klopt inderdaad dat het momenteel windstil is, maar we durven te betwijfelen of dit altijd zo is. Dat wordt in ieder geval geadverteerd bij de immokantoren.

We vinden het hier wel een leuke plek om even te vertoeven, maar om hier nu te wonen, dat hoeft voor ons niet. Het doet ons zo een beetje aan onze kust denken. Vooral de brede boulevard met veel winkeltjes, restaurantjes en bars en de grote appartementsblokken, al is het strand hier iets exotischer. 

Rond de middag nemen we opnieuw de bus en rijden we verder richting de haven van het Victoria en Alfred Waterfront, een erg leuk maar toeristisch gedeelte in Kaapstad. Het is al een functionerende haven sinds ongeveer 1860, toen handelsroutes naar het oosten de kust in een lucratieve handelspost veranderden. Momenteel is er nog een grote actieve scheepswerf en is het ook de plek waar grote cruiseschepen aanmeren. De historische haven heeft nog een ouderwetse charme met haar Victoriaanse architectuur. We vinden een vriendelijk Nederlands echtpaar bereid om even een foto nemen op de obligatoire kader met coördinaten van Kaapstad.

Een echt herkenningspunt van de Oude Haven is de Victoriaanse gotische klokkentoren. Oorspronkelijk was dit het kantoor van de havenmeester en hij werd gebouwd in 1882. Op de tweede verdieping is een decoratieve spiegelruimte, waardoor de havenmeester zicht had op alle activiteiten in de haven. Op de begane grond bevindt zich een getij mechanisme dat gebruikt werd om het niveau van het getij te controleren. De restauratie van de klokkentoren is eind 1997 voltooid.

Aan het Waterfront zijn meer dan 400 winkels met producten van zowel lokale als internationale merken. Wanneer we langs de winkels kuieren, merken we dat eigenlijk alles hier redelijk betaalbaar is. We hadden verwacht dat er hier monsterbedragen gevraagd zouden worden maar dat is dus niet het geval. De Afrikaanse energie is hier voelbaar wanneer we ons op het terras van de Capetown Fish Market zetten voor de lunch waar op de hoek een bandje heerlijke Afrikaanse muziek speelt. Althans voor even vinden we dat heerlijk maar na het vierde liedje, begint het ons wel een beetje te enerveren. Gelukkig kan ik dat nogal gemakkelijk van me afzetten. Omdat ik nog niet 100% ben, besluit ik maar gewoon een visje te nemen met rijst, dat kan het minste kwaad. Dee Dee gaat voor de gamba’s. Het smaakt heerlijk en de bediening gebeurt hier met een brede glimlach. Wat ons sowieso opvalt hier in Zuid-Afrika is dat veel gekleurde mensen enkele voortanden missen maar ondanks dat gemis trots en breed glimlachend over straat wandelen. Iedereen is zo ontzettend vriendelijk. Wij vinden het helemaal ‘eksie-perfeksie‘. De prijs is helemaal om te glimlachen. We betalen 600 rand (30 euro) voor onze lunch en de porties zijn toch behoorlijk. 

Na de lunch wandelen we naar het MOCAA, het Museum of Contemporary African Art. Qua architectuur is dit een indrukwekkend industrieel gebouw met rijen torenhoge silo’s die destijds gebruikt werden voor het graan. Die silo’s zijn er nog steeds, maar aan de binnenkant zijn ze opengemaakt en uitgesneden, waarna er verschillende verdiepingen in gebouwd werden. Het resultaat is verrassend. Het ruige van de betonnen silo’s wordt gepareerd door de elegante uitsnijdingen. Er is wellicht geen betere omgeving om moderne Afrikaanse kunst te tonen.

Er zijn maar liefst 6 verdiepingen en we starten dus helemaal bovenaan waar een prachtig glazen terras werd gebouwd. De Zuid-Afrikaanse zon weerspiegeld in de glazen panelen en schijnt in onze ogen. Wanneer we over de stad uitkijken, zien we in de verte de Tafelberg. 

Binnen in het museum zijn er tentoonstellingen die ons kunnen boeien en andere waar we snel doorheen lopen. Na elke tentoonstelling komen we weer naar het middelpunt van het gebouw, waar we dan een verdieping dalen. We laten de kunstwerken en hun soms verscholen boodschappen op ons inwerken. Vooral de foto’s van Berni Searle grijpen ons naar de keel. 

In de late namiddag rijden we terug naar Long Street en gaan we op zoek naar Saint George Cathedral. Op de ramen staan tal van mooie spreuken zoals ‘If you want peace, you don’t talk to your friends, you talk to your enemies’ en ‘Do your little bit of good where you are; it’s those little bits of good put together that overwhelm the world’. Mochten de grote wereldleiders deze uitspraken eens ter harte nemen, de wereld zou er veel beter uitzien.

De kathedraal is gesloten dus wandelen we via de achterkant door een mooi park waar we geen enkele toerist meer tegenkomen. Ondanks dat we ons nog negens onveilig gevoeld hebben, zijn we toch op onze hoede. Reden van het bezoek aan het park is dat er hier ergens een kunstwerk zou staan, namelijk de apartheidsbanken. Met apartheid wordt het systeem van rassenscheiding bedoeld, dat van 1948 tot 1990 in Zuid-Afrika in werking was. Tijdens de apartheid hadden de blanken de macht, terwijl de zwarte bevolking als minderwaardig werd gezien en werd onderdrukt. In 1990 werd de apartheid afgeschaft in Zuid-Afrika, maar volgens ons is de economische ongelijkheid in Zuid-Afrika alleen maar nóg verder toegenomen. In de horeca en in de schoonmaak zien we toch voornamelijk de zwarte bevolking. Ook de daklozen zijn voor het merendeel gekleurd. 

Dee Dee vraagt de weg aan de eigenaar van een café want we zijn in rondjes aan het lopen. Hij krijgt een dikke fooi van haar omdat hij ons persoonlijk naar de banken brengt. Het is schrijnend, voor het High Court gebouw staat aan weerszijde van de ingang een bank. Op de ene staat geschreven ‘Non white only’, op de andere ‘White only’.  Ze zien er niet meer op hun best uit en dat is maar goed ook. 

Eenmaal terug in het hotel voel ik me weer belabberd. Ik denk zelfs dat ik koorts heb. Dan maar alweer een pilletje. Nog nooit heb ik zoveel pillen geslikt als de twee voorbije dagen.