Sibuya Game Reserve - Port Elisabeth

We hebben weer zalig geslapen in onze tent en deze keer konden we uitslapen en gewoon lekker douchen vóór het ontbijt. De vredige stilte van de wildernis klinkt als muziek in mijn oren. Het is eens wat anders om in adamskostuum onder een warme douche te staan met uitzicht op de natuur. Er zijn slechtere manieren om je dag te beginnen. We pakken onze spullen in en wandelen rond half 8 naar de main lodge waar Nick ons ongeduldig opwacht. De dierenarts is net toegekomen en iedereen is opgetrommeld om Mimi te zoeken. Nick vraagt of we zin hebben om mee te gaan. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. We droppen onze spullen en spurten naar de rivier waar we op de boot stappen en als een speer over het water vliegen. Freddy de reiger is Nicks vaarstijl al gewoon en blijft rustig op zijn tak zitten.

Daarna snel de truck in en full speed naar de plek waar iedereen samenkomt. Twee mannen zijn al met warmtedrones op zoek naar Mimi. Wij worden naar de andere kant van het park gestuurd om te zien of we ze daar ergens kunnen vinden. Nick legt ons eerst uit hoe de sporen van de neushoorn eruit zien. Hij tekent het in het zand zodat we weten waar we op moeten letten.

Vervolgens rijdt hij tot aan het memorial maar ook daar is ze niet. Wij vinden het onwaarschijnlijk dat ze na gisterenavond zo ver weg is van de plek waar wij ze gezien hebben maar Nick zegt ons dat ondanks dat ze heeeeeel traag stapt, ze wel stapt en dat de hele nacht door. Eten, dutje, stappen, eten, dutje, stappen dus vandaar dat ze best een lange afstand afgelegd kan hebben. Het is aandoenlijk hoe Nick over haar praat: ‘Where are you my little Mims?’ Het is, ondanks dat het zo vroeg in de ochtend is, verschrikkelijk heet dus Mimi verstopt zich waarschijnlijk in de bosjes. In tegenstelling tot gisteren, zien we geen enkel ander beest, deels door de warmte maar ook deels door de drones die een geluid maken dat de dieren niet leuk vinden. Daarom ook dat particuliere drones in het park verboden zijn. Mimi blijkt onvindbaar en ze gaan vanmiddag verder zoeken dus druipen we terug af naar het Forest Camp waar ons late ontbijtje wacht. Na het ontbijt is het tijd om onze glamping ervaring achter ons te laten en de geluiden van de wildernis om te ruilen voor de geluiden van de stad. Nick brengt ons terug naar Kenton-on-sea van waar onze volgende etappe, de tuinroute, zal starten. Hij belooft ons plechtig om ons op de hoogte te houden over de gezondheid van Mimi.

We nemen afscheid van hem en deze magische plek. Het was een ongelooflijke ervaring. Toch 5 out of 5 stars, ook al was het wat primitiever dan de rest van onze slaapplekken. Dit heeft zeker alles te maken met Nick. Wat een geweldige kerel, enorm veel kennis van vogels, planten en alle andere dieren. Hij heeft ervoor gezorgd dat we echt verliefd zijn geworden op Zuid-Afrika. We hebben 4/5 big five gespot, enkel het luipaard liet zich niet zien. Het was een genot om de dieren van dichtbij te kunnen aanschouwen.

Alles was leuk: de bootreis naar ons camp, de drives, de geweldig vriendelijkheid en gastvrijheid van de andere leden van de staff en dan vooral Tayla. Altijd een lach op haar gezicht! We kunnen Sibuya iedereen aanraden, er straalt zoveel rust, kennis en liefde van deze reserve. Ook een dikke chapeau voor het eten tijdens deze 3-daagse ervaring. Er staan ongelooflijke beelden op  ons netvlies. Geen Attenborough met zoetgevooisde stem kan dit avontuur beschrijven. Dit moet je zelf aanschouwen. Bij aankomst aan de receptie, staat ons autootje al op ons te wachten. We starten met de tuinroute dus dit betekent groene heuvels en ruige kust. Bekend vanwege de spectaculaire ritten door weelderige natuur. De Tuinroute dankt zijn naam aan de uitbundige flora die in dit gebied het hele jaar door in bloei staat. De Khoi San-bevolking noemt de Tuinroute ‘Outeniqua’ (‘man belaai met heuning’, in het Zuid-Afrikaans), wat verwijst naar de zoete geur van de wilde bloemen.

Alvorens dit gebied te verlaten, nemen we wel nog even een kijkje bij Kariega Beach. Dit strand is bekroond als ‘het mooiste strand van Zuid-Afrika’. Hier brengt de zon haar wintermaanden door, tenminste als je de Oostkapers mag geloven. Het is bijna middag en het ongerepte strand en de zee lonkt om even de voetjes in het water te steken. Het water is niet echt warm en het verfrist ons meteen. We verbazen ons over de natuurlijke schoonheid en de combinatie van zandduinen, bergen, water, zon, wind en wolken. Het zand is wit en schoon, het water is  helder en heeft een prachtige aquamarijne kleur. Hier even zitten, haalt meteen de spinnenwebben uit ons hoofd. Het is echt een mooie plek om onze innerlijke rust te hervinden. En dan te bedenken dat de horizon tot aan de Zuidpool reikt, is fascinerend.

We nemen dezelfde weg terug en ook nu weer zien we overal borden over God. Op de heenweg de tien geboden in het Engels, op de terugweg in het Zuid-Afrikaans: ‘’God se opdrag, moe ni lieg ni’. Opnieuw staan er langs de weg allemaal plaatselijke boeren hun cactusvijgen te verkopen. We besluiten te stoppen en er te kopen. We vragen de prijs en ze zegt 30 rand, we knikken en dan wil ze een plastiek zak vullen met een volledige emmer cactusvijgen. We schieten in de lach en zeggen dat we er maar 2 willen om te proberen. We geven haar 10 rand en maken meteen haar dag goed. Het gebied waar we doorrijden staat ook gekend als Frontier Country. Er werden veel oorlogen uitgevochten tussen de Xhosa en Britse soldaten en zo werd het historisch gezien een belangrijk deel van Zuid-Afrika.

Onderweg naar Port Elisabeth stoppen we nog even in Alexandria, een boerendrop dat ooit gesticht werd door Hollanders. In vroegere jaren was dit het land van de San, Khoi en Xhosa mensen en heette het hier Olifantshoek, want het was ooit een gebied waar 200.000 olifanten woonden. We brengen hier een bezoek aan de galerij en beeldentuin van de bekende Zuid-Afrikaanse Beeldhouwster Maureen Quin. Wanneer we toekomen, opent haar dochter de deur want Maureen, die ondertussen 90 jaar is, is met vakantie.

De tuin is waanzinnig mooi met enorme bomen en veel bloemen waartussen de sculpturen mooi uitkomen. Wat een geweldig klein juweeltje. De inwonende kunstenares heeft een ongelooflijk talent. Vooral de figuratieve beelden vinden we prachtig, we zijn niet zo’n fan van haar modernere werk. Het is prachtig om te zien hoe haar werk in stand wordt gehouden in dit heiligdom. 

Ondertussen is het tijd voor de lunch en daarvoor stoppen we bij Nanaga Farm Stall. Het is één van de beroemdste en bekendste herkenningspunten in de Oostkaap. Er zijn maar weinig mensen uit deze regio die Nanaga niet in hun leven hebben verweven want deze boerenkraam bestaat al meer dan 40 jaar. Het is er dan ook gezellig druk en bij het zien van de taarten en pies loopt het water ons al in de mond. Ik ga voor de bobotie pie en de chicken pie, Dee Dee neemt een roosterkoek met jam. De portie, kwaliteit en prijs is weer ongelooflijk. 

De eindbestemming voor vandaag is Port Elizabeth. Onze Bed and breakfast Beachwalk is heel tof gelegen op loopafstand van het strand. We worden hartelijk ontvangen door de lieve gastvrije eigenares Jackie. Ze brengt ons naar de kamer en geeft ons wat instructies: ‘Als iemand ons aanspreekt in uniform met de melding dat we taks moeten betalen, gewoon doorlopen, na zonsondergang niet meer over straat lopen, en als we toch buitengaan een uber bellen’. De kamer is mooi,maar er is geen airco, wel een fan aan het plafond.

De stad heeft als bijnamen: ‘The windy city, Africa’s capital of watersports en The friendly city’. Die eerste benaming klopt al zeker, wanneer we buitenkomen en naar het strand wandelen, worden we al onmiddellijk gezandstraald. Nochtans zitten er heel veel mensen op het strand en in het water. Er wordt ook wel wat gesurft, al moet ik zeggen dat ik dat heel moedig vind want de golven zijn immens en beuken tegen de rotsen. We begrijpen wel meteen waarom onze gastvrouw ons toch weer even met de voetjes op de grond heeft gezet betreffende de veiligheid want er lopen best wel wat daklozen rond. We zijn dus op onze hoede. We gaan dineren in een restaurant met zicht op het water en bestellen beide een pasta. De portie is weer immens en er zit meer saus in ons bord dan pasta. Hier kunnen ze in België nog wat van leren, alleen is de saus zo zoet dat we er al snel genoeg van krijgen. We laten dus best veel liggen. De dame die komt afrekenen, begrijpt er niets van, we hebben bijna niet gegeten. We leggen haar uit dat de porties naar onze normen gewoon te groot zijn en vragen of ze het aan de daklozen kan geven. Even later komt ze met 2 doosjes. Er staat al iemand te wachten en is dankbaar met onze portie pasta. Bij het afrekenen is ze niet tevreden. De rekening bedraagt 480 rand en Dee Dee rond af naar 500 rand omdat we het niet echt goed vinden. Het is echter gebruikelijk in Zuid-Afrika om 10% tip te geven. Wel durven dat ze er ons op aanspreekt. Gelukkig heb ik nog wel wat cash op zak dus we geven haar nog 40 rand bij en zeggen dat het onze eerste dag is en niet beter wisten. Een leugentje om bestwil. 

Na het eten wandelen we terug naar ons guesthouse zodat we zeker voor donker binnen zijn. Daar is het echt wel tijd voor een verfrissende douche. Mijn zanderige haren hebben maar liefst drie wasbeurten nodig vooraleer er een beetje schuim verschijnt. Na onze drie daagse safari, is een beetje meer luxe wel aangenaam.