Paarl

Vermits ik me vandaag echt terug volledig pico bello voel, besluit ik eens voor een omeletje te gaan. Er zijn heel wat wolkjes en de meeste mensen gaan binnen zitten maar wij vinden het buiten nog steeds prima. Voor we het ontbijt op hebben, komt de zon er alweer door. 

We rijden vandaag richting Paarl maar passeren eerst Exotic Animal World. Het zou de  thuisbasis van een groot aantal soorten exotische vlinders zijn dus moeten we daar toch even stoppen. Eenmaal binnen, merken we al snel dat er nergens vlinders te bespeuren zijn. Wanneer we even informeren, laat de dame ons weten dat er na COVID geen vlinders meer zijn. Wat we wel zien is een grote verscheidenheid aan kleurrijke vogels. Naar onze mening zitten deze in veel te kleine kooien en ze zien er dan ook niet echt gelukkig uit. Er is ook een spider room met enkele inheemse en exotische spinnen. Ook al zijn de mythen en angsten rond deze achtpotige wezens meestal ongegrond, we vinden het toch vieze beesten, vooral deze dikke met veel haar. Gelukkig zitten ze achter glas en kunnen ze ons niet bespringen.  

Wat ik wel leuk vind, is dat er hier lemuren of maki’s rondlopen. Dit is een aaibaar, schattig ‘soort van aapje’ met een zwart-wit gestreepte wollige staart dat normaal in Madagaskar woont. Ze lopen hier los en we zouden ze kunnen aanraken, maar dat doen we maar niet. Het zijn nochtans heel vriendelijke dieren die niet zomaar bijten. Alleen als ze in gevaar zijn, zouden ze dat kunnen doen, maar is dat niet bij alle dieren zo?  De beestjes zijn heel nieuwsgierig en komen heel erg dichtbij. Ik kan me hier wel even vermaken. Na tientallen foto’s, kan Dee Dee me eindelijk overtuigen om verder te gaan naar het volgende dierenpark.

Het Drakenstein Lion Park is een opvangcentrum voor in gevangenschap geboren roofdieren. Het Drakenstein Lion Park werd in 1998 opgericht om leeuwen in nood een toevluchtsoord te bieden, waar ze in veiligheid kunnen leven, vrij van misbruik en vervolging, en behandeld worden met het mededogen en respect dat ze verdienen. Het Drakenstein Lion Park ligt in de schilderachtige Cape Winelands en bestaat uit 50 hectare uitgestrekt leeuwenleefgebied. Het Park houdt zich niet bezig met commerciële fok of handel en biedt levenslange zorg aan alle dieren. De dieren kunnen niet in het wild worden gerehabiliteerd. Mensen die een dier willen adopteren, betalen 50€ per jaar en hun naam wordt ook op een pancarte aangebracht. De leeuwen liggen allemaal te slapen in de schaduw van de bomen. Slechts eentje is er echt wakker, al zit er ook niet veel beweging in. Het is verschrikkelijk heet, ondraaglijk heet eigenlijk en er is hier ook niets van bescherming. We lopen terug naar het hoofdgebouw in de blakende zon. Het gras onder onze voeten is helemaal verdord. Daar aangekomen, drinken we nog wat fris water alvorens onze tocht te vervolgen.

We rijden verder naar het Paarl Taalmonument. Op een openbare bijeenkomst in 1942 besloten de inwoners van Paarl om een Afrikaans taalmonument te bouwen. In 1943 werd een comité opgericht om fondsen te werven voor de bouw van het monument. In 1964 kwam de droom dichterbij toen 12 architecten werden uitgenodigd om deel te nemen aan een wedstrijd om dat monument te ontwerpen. Hun opdracht was dat het voorgestelde monument de culturele, academische en politieke groei van het Afrikaans moest uitbeelden. Een ander belangrijk aspect was dat het monument van veraf zichtbaar moest zijn.

Wij vinden het in ieder geval heel indrukwekkend. Het is gelegen omringd door wijnvelden op een berg. De kolommen aan de linkerkant geven de invloed weer van West-Europese talen en culturen op de ontwikkeling van het Afrikaans, waaronder Nederlands, Duits, Frans en Portugees. Geen enkele kolom stelt een specifieke taal voor. De kolommen staan van hoog naar laag om de afnemende invloed van Europa op het Afrikaans te illustreren. De hoogste van de drie is ongeveer 13,5 meter hoog.

De tuinen eromheen bieden rust en we zetten ons even op een bankje om gewoon te genieten van de omgeving. Enkele gekko’s kijken ons met grote ogen aan. Ze denken goed gecamoufleerd te zijn op de rotsen en inderdaad ze nemen bijna dezelfde kleur aan maar we hebben ze toch gespot. De rust die we hier ervaren, is zalig. Sommige Afrikanen en veel tegenstanders van de apartheid waren helemaal niet gecharmeerd van het monument, en de schrijver Breytenbach noemde het zelfs 'een penis van beton'.

Tijd om weer wat wijn te proeven! We houden halt bij het wijndomein ‘Spice Route’ dat net zoals het wijndomein van gisteren weer prachtig gelegen is. De historische boerderij zelf dateert uit 1693 en heette oorspronkelijk Leeuwenjagt. Het erfgoed van Spice Route gaat terug tot de historische zeelieden die in de 15e eeuw Oosterse specerijen naar Europa verhandelden langs de ‘Spice Route’ voor de specerijenhandel. Op het domein zijn verschillende coöperatieven gevestigd en er is dan ook best veel te doen. We starten bij de specerijen afdeling waar we alvast enkele kruiden kopen voor thuis. Ik ben wel fan van het schilderij dat hier hangt.  

Er zijn verschillende proeverijen mogelijk en omdat Dee Dee rijdt en zij ook wel eens iets wil proeven, starten we met een thee proeverij. Voor theeleuten zoals ons, is dat altijd leuk. We mogen drie theetjes proeven en krijgen bij elke thee een deskundige uitleg. Zo leren we dat groene thee nooit met kokend water mag worden bereid want dat deze dan bitter wordt. Water van 75 graden zou ideaal zijn. Thee met vruchten zoals hibiscus en mango is dan weer goed voor de nachtrust en de hoge bloeddruk. We merken hier wel dat alles hier is afgesteld op het commerciële en de dame in kwestie rammelt haar verhaaltje dan ook af. Zonde eigenlijk want de beleving is daardoor minder. 

We vervolgen onze ontdekkingstocht met een proeverij van chocolade, altijd goed! We krijgen een doosje waarin 6 pralines zitten en mogen deze één voor één verorberen terwijl een dame, ook hier, een ingestudeerde tekst opzegt. We vinden ze eigenlijk allemaal wel lekker. Gelukkig was er maar 1 pure praline bij - die vond ik wel wat minder. Op die foto is die al  op … te laat aan gedacht om er een foto van te nemen. Wel jammer dat we zelf niet konden kiezen welke pralines we wilden proeven want dan hadden het er wel allemaal andere geweest. Kopen doen we niet want in België is de chocolade toch net iets lekkerder.

Op het grote terras met uitzicht over de wijnvelden zet ik me neer voor de laatste proeverij van de dag, de wijn van de Spice Route moet nog geëvalueerd worden. Ik krijg 6 glazen voor mijn neus en dan komt de dame elk glas royaal inschenken. Twee witte, één rosé en 3 rode. Dee Dee kijkt geamuseerd toe hoe ik ze stuk voor stuk door mijn mond laat walsen. De witte en de rosé kan me wel bekoren, de 3 rode vind ik veel te bitter dus die  spuug ik met plezier uit in de spuugemmer. De andere 3 drink ik wel op. ‘Glaasje op, laat je rijden’. Gelukkig heb ik Dee Dee. 

We nemen afscheid van dit prachtige domein en rijden door naar het centrum van Paarl. Aan een rood licht komt er een bedelaar naar de auto gestormd maar we kijken hem niet aan. Een dame in de auto naast ons begint te toeteren dus kijken we toch even opzij. Ze doet teken naar de achterkant van onze wagen en roept iets maar we reageren niet. We zullen straks wel ergens stoppen waar het veilig is en daar kijken. Toch geen platte band? Even verderop, in een rustige straat gaan we even kijken maar we zien niets abnormaals. Het spookt nog steeds door mijn hoofd waarom die dame zo naar onze auto wees. 

Het stadje Paarl dankt haar naam aan de reusachtige granietrotsen die erboven uitsteken. De eerste blanken vergeleken de na een regenbui glimmende rotsen met parels. Een parel is het echter allerminst. Hier valt nu eens niets te beleven, misschien omdat het zondag is. Er loopt ook heel vreemd volk over straat dus besluiten we hier niet uit te stappen en rijden we verder naar de Drakenstein gevangenis net buiten Paarl. Hier heeft Nelson Mandela zijn laatste jaren gevangen gezeten en hij begon vanaf hier zijn ‘Walk to Freedom’ in 1990. Wanneer we er toekomen, zien we een kleine controlepost aan de ingang dus gaat Dee Dee even informeren. Blijkbaar is deze gevangenis vandaag nog steeds in gebruik en kunnen we, al zouden we dat willen, dus niet binnen. Er staat een standbeeld van Mandela op het plein en we mogen van de man wel even uitstappen om een foto te nemen.

Op weg naar Droom lassen we nog een laatste stop in bij het wijndomein La Motte. Hier maken ze namelijk niet alleen fantastische wijn, maar er zouden ook prachtige beeldhouwwerken op het landgoed staan. Wanneer we bij de gate komen, is er toch een iets scherpere controle. Ons rijbewijs alsook ons telefoonnummer wordt gevraagd. Vervolgens mogen we de lange oprijlaan oprijden. Daar verwelkomt een majestueuze vier meter hoge Wijndrager ons. 

Eenmaal binnen zijn er inderdaad over het wijndomein nog enkele mooie kunstwerken verspreid, van De Kus, die de liefde tussen een moeder en haar dochter uitbeeldt tot de levendige Blozende Bruid. De omgeving is hier werkelijk adembenemend en we merken wel dat dit één van de meest luxueuze wijndomeinen is. We hadden hier graag gegeten maar het restaurant is op zondagavond niet open. Heel jammer!

We rijden dus terug naar Franschhoek want in Droom eten is geen optie. We gaan naar Tuk Tuk een restaurant met een mix van Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse invloeden. We starten met samosas en die zijn alvast lekker. De kip en het slaatje dat volgt is ook heerlijk maar we krijgen het opnieuw niet op. De porties hier zijn echt immens. In tegenstelling tot in Kaapstad wordt er hier geen eten aan daklozen geschonken. In tegendeel, hier worden ze genadeloos weggejaagd. 

In ons guesthouse ploffen we nog even neer in de mooie tuin om van de laatste zonnestralen te genieten. Wanneer de wind weer aanwakkert, trekken we naar binnen.