Langrug Township - Clanwilliam

Ons laatste ontbijtje in Droom is zoals steeds lekker en uitgebreid. Kathleen en Steven kregen we niet te zien maar het personeel van Droom heeft ons zeker in de watten gelegd.  We hebben genoten van ons verblijf hier. Nu start de derde etappe van de reis en trekken we naar de rooibos streek. 

Voor we vertrekken, willen we in Franschhoek zelf nog één uitstapje doen want hoe mooi en luxueus deze streek ook is, er is ook nog een keerzijde.  Een township bezoeken is iets dat we niet alleen kunnen dus hebben we een tour geboekt. Op slechts 6 km van het guesthouse bevindt zich het Langrug Community Centre waar we volgens de bevestigingsmail onze gids zullen ontmoeten. WaZe wijst de weg en we rijden quasi onmiddellijk het township binnen. Wanneer we de melding krijgen ‘bestemming bereikt’ krijg ik het benauwd. Het is een plek waar geen toeristen meer zijn en we hebben heel wat bekijks. We zijn sowieso te vroeg dus draaien we terug en besluiten beneden de weg aan iemand te vragen. Ze sturen ons naar het Community Sport Centre maar daar krijgen we te horen dat het Langrug Community Centre toch midden in het township ligt … we moeten dus terug. We proberen te bellen maar niemand neemt de telefoon op. Op internet zie ik een foto van hoe het gebouw eruit ziet en we besluiten het erop te wagen en terug te rijden. Plots zie ik de graffiti die de gevel van het Langrug Community Centre siert maar de poort is gesloten met een hangslot.

Dee Dee parkeert de auto en met een klein hartje stap ik uit om het aan een dame te vragen die in het huisje ernaast op haar terras zit. Zij is super vriendelijk en gaat de  verantwoordelijke halen. Omdat we de aanvraag pas gisteravond hebben gedaan, had ze het nog niet gezien. Er is geen gids voorhanden maar zij kan de rondleiding ook geven. Haar naam is Nasi en eerst legt ze ons de geschiedenis en de missie van het centrum uit. Ze bieden maaltijden en ondersteuning aan kinderen en kwetsbare volwassenen in de gemeenschap. Binnen in de gemeenschap is er een kleine keuken en een leeshoekje voor kinderen. Op de muur prijkt een onlangs gerenoveerde Nelson Mandela muurschildering van de Belgische kunstenaar Dirk Scheerlink.

Van op het dak van het Community Centre zien we goed tot hoe ver het township reikt. Er wonen meer dan 10.000 mensen opeengepakt in golfplaten huisjes. Er is wel elektriciteit voorzien en ook het vuilnis wordt opgehaald al zien we ook heel wat zwerfvuil op de straten zelf. Hier en daar staan er sjieke auto’s tussen het vuil, meestal van mannen die een centje bijverdienen in het toerisme. 

Daarna start de wandeling door de gemeenschap zelf. We hadden het niet verwacht maar we merken dat de levendige straten van de township toch wat kleur hebben hier en daar, Af en toe houden we halt bij enkele bruisende gemeenschapsactiviteiten, zoals een schooltje, het schoonheidssalon, de kapper, een lokaal winkeltje waar pampers, suikerklontjes etc … per stuk verkocht worden zodat iedereen ervan kan genieten.

Ook nemen we een kijkje bij de mensen thuis. Deze tour biedt niet alleen een diepgaande blik op het leven in de township, maar ondersteunt ook de lokale bevolking door het creëren van werkgelegenheid en het bevorderen van de gemeenschapstrots. Voor de gemiddelde Zuid-Afrikaan is het leven zwaarder dan wij ons kunnen voorstellen. Er is best wel wat armoede en ongelijkheid maar dat wordt ruim gecompenseerd door humor. De kracht van het relativeren maakt het leven soms wat draaglijker.

Na de 1,5 uur durende tour keren we terug naar het Langrug Community Centre voor een afsluitend gesprek. We kunnen de gemeenschap en de verschillende projecten van het centrum steunen dus geven we met plezier een kleine donatie. Ook Nasi, die het trouwens heel goed gedaan heeft krijgt een fooi.

Toch een beetje onder de indruk, keren we terug naar Droom om onze bagage op te halen en vertrekken dan richting Clanwilliam. Via enorm lange wegen door ongerepte natuur rijden we in the middle of nowhere stilaan het paradijs tegemoet. De Zuid-Afrikaanse chauffeurs zijn heel vriendelijk en hoffelijk en hebben geen last van stress in het verkeer. Ze rijden op de pechstrook om ons door te laten. Al doet men het niet uit plezier maar omdat auto's helaas dure dingen zijn, in Zuid-Afrika lopen mensen vaak van dorp naar dorp. Het liefst gaat de hele inboedel dan nog mee op het hoofd, in manden, dozen of rolkoffers. We moeten dus goed uitkijken dat we ze niet van de weg maaien.

De uitgestrektheid doet ons, ondanks dat we er nog nooit geweest zijn, aan de outback van Australië denken. Om op onze bestemming te geraken, moeten we eerst door Olifants River Valley. Dit leidt ons naar Citrusdal en zoals de naam al doet vermoeden zijn er in dit vruchtbare dal heel wat sinaasappelboomgaarden. We rijden verder door het bergachtige gebied naar Clanwilliam, naar de magische Cederberg, met haar fascinerende rode rotsen. Het is de enige plek ter wereld waar Rooibos groeit dus er zijn dan ook heel wat rooibos theeplantages. Wij zijn echte theeleuten en rooibos is één van onze favoriete theetjes dus kon deze plek niet ontbreken op onze rondreis. 

We logeren in de Yellow Aloe bij Michel en Cheryl maar we worden opgewacht door een scheel kijkende man. Hij is super vriendelijk en biedt ons aan om vanavond te blijven eten. Hij brengt ons naar het longhuis waar onze kamer zich bevindt. Het guesthouse is in vele opzichten perfect. Terwijl Clanwilliam in januari heet en droog is, blijft dit kleine pension koel in zijn weelderige groene omgeving. Het is echt een oase in het centrum van de stad. De tuinen zijn prachtig, al is er wel wat wildgroei. Ze omringen de schaduwrijke ontbijtveranda en koele zwembaden. Onze kamer is groot en leuk oubollig met kristallen luster en houten commodes, de badkamer een beetje klein en basic maar het bed ziet er comfortabel uit. 

Over het guesthouse is de toeristische dienst dus gaan we even informeren waar we moeten zijn om alles over rooibos te weten te komen. De dame is niet echt vriendelijk maar het is hierbinnen dan ook verschrikkelijk warm dus je zou voor minder slechtgezind worden. Ze stuurt ons naar het Rooibos House. Hier krijgen we inzicht in het productieproces en samenstelling van de thee. Heerlijk om nadien dan ook nog eens te genieten van een kopje heerlijke rooibos. Het lijkt wel of hij smaakt hier nog eens extra lekker. Deze aromatische thee wordt gewonnen van de jonge scheuten van de rooibosstruik. Het is een zeer vitamine C houdende drank. De Rooibos-theeplantages zien er wel totaal anders uit dan de theeplantages in Azië. De bosjes Rooibos zijn zoals iedereen zou denken, niet rood van kleur. Het is een soort fynbos dat eruitziet als droge groene struikjes. Pas nadat de Rooibos geplukt, gefermenteerd is en helemaal droog, krijgt het die diepbruin, rode herfstkleur.

We stoppen nog even in het centrum van Clanwilliam om in de supermarkt wat water te kopen. Wanneer we uit de supermarkt komen, hoor ik iemand roepen. Iets in mij zegt dat dat een waarschuwing is en ja hoor wanneer we terug in de guesthouse zijn, merk ik op dat er een wieldop verdwenen is. Ah ja, ze kunnen er maar goed mee zijn. Wij zijn toch verzekerd. Benieuwd of we de drie overige zullen kunnen behouden tot het eind van de reis. 

Het is nog redelijk vroeg wanneer we terug zijn in de Yellow Aloe dus gaan we nog wat in de tuin zitten. Ik ben dol op de stilte maar dan wel van het soort dat gevuld is met geluiden die vooral niet door de mens voortgebracht worden: het zoemen van de bijtjes, het gesjirp van de vogeltjes, het balken van een ezeltje in de verte, het geritsel van hagedissen in het hoge gras …

Om 7 uur trekken we naar het hoofdgebouw voor ons diner. De tafel is gedekt op het terras met een prachtig linnen tafellaken en zilveren bestek. We krijgen eerst een heerlijke aardappel, preisoep met lookbrood en als hoofdgerecht kunnen we kiezen tussen bobotie en butter chicken. We kiezen beide en besluiten te delen. Beide worden met gele rijst geserveerd en smaken heerlijk.