Port Elisabeth

We hebben heerlijk geslapen in ons nieuwe bedje. Wanneer we buitenkomen, merken we dat de wind een beetje afgezwakt, maar toch nog steeds aanwezig is. Aan het ontbijt vragen we Jackie wat we best kunnen doen hier. Haar antwoord is niet echt wat we willen horen. Vermijdt de stad want dat is te gevaarlijk … eh? Gevaarlijker dan Kaapstad? Ze knikt bevestigend. We hadden in gedachten om vandaag de Donkin Heritage Trail, een 5 kilometer lange wandeling langs alle bezienswaardigheden van de stad, te doen. We zien twijfel in haar ogen maar dan zegt ze dat het vandaag misschien wel kan omdat er 3 cruiseschepen aanleggen vandaag en de toeristen massaal de stad in zullen trekken, waardoor er veel security is. Oké we gaan het erop wagen, vinden we het maar niets kunnen we altijd rechtsomkeer maken. 

Eerst rijden we naar het Donkin Reserve, een van de bekendste historische attracties in Port Elisabeth. Onderweg passeren we een mooi beschilderd huis dus Dee Dee parkeert even zodat ik dit kan fotograferen. Er komt een dame buiten gelopen en maant ons aan om even binnen te komen. Het is een grote art-hall met alle mogelijke Afrikaanse souvenirs. Het meisje is zo vriendelijk dat we dit dan maar even doen. Geen goed idee zo blijkt later want we gaan weeral met pak en zak buiten. Benieuwd of ik nog alles in mijn koffer krijg. 

Aangekomen bij het Donkin Reserve, parkeren we de auto op straat. Onmiddellijk komt er een veiligheidsagent naar ons met de melding dat we de auto beter op de parking van het toeristenbureau zetten. Aanvankelijk denken we dat hij geen echte veiligheidsagent is dus zeg ik dat ik hier woon en mijn auto daar altijd parkeer. Of hij me gelooft, geen idee maar hij druipt wel af. We wandelen in de richting van de zee en passeren een metalen kunstwerk dat we beide prachtig vinden.

Even verderop staat er een stenen piramide met ontroerende inscriptie van Sir Rufane Donkin ter nagedachtenis aan zijn overleden vrouw Elizabeth, naar wie de stad is vernoemd: ‘To the memory of one of the most perfect of human beings who has given her name to the town below’. Als dit geen ware liefde is! Zijn vrouw is trouwens overleden in Indië terwijl hij in Port Elisabeth was. De piramide is geflankeerd door een prachtig mozaïek van 470 vierkante meter. 

We besluiten even ‘de aftrekplek’ binnen te wandelen voor meer informatie. Een vriendelijk meisje geeft ons een plan van de stad en zegt dat ze even zal tonen waar alles is. Ze zegt er ook bij dat we de auto best hier parkeren. De veiligheidsagent van daarnet blijkt wel degelijk een echte te zijn. Dee Dee verzet de wagen terwijl ik een babbeltje sla met het meisje. Ze wandelt met ons de stad in naar een galerij waar we prachtige muurschilderingen zien. Er hangt ook nog wat Afrikaanse kunst en er staan prachtige beelden. Ondertussen blijft het meisje buiten op ons wachten. 

Daarna wandelen we naar het Fort Frederick, dat in 1799 gebouwd werd om de Fransen ervan te weerhouden de Kaapkolonie te veroveren. Veel is hier niet te zien en het ligt ook in een wat rare buurt maar niemand spreekt ons aan. Er is ook wel weer wat graffiti hier maar ook veel vuil op straat. 

Ons volgend adresje is Castle Hill, één van de oudste huizen van de stad. Wanneer we er toe komen, is het nog gesloten maar plots komt er een auto aangereden die voor de deur stopt. Een man komt naar ons toegelopen en praat in het xhosa met het meisje. Hij wil voor ons wel al opendoen. Samen wandelen we door het huis en hij vertelt leuke anekdotes uit de tijd van toen. Zo toont hij een scherm in de zitkamer dat voor de open haard staat omdat de warmte de make-up van de dames niet zou ruïneren. De stoel met armleuning was voor de man des huizes, die zonder voor de vrouw omdat ze in die tijd allemaal brede rokken hadden. Ook toont hij ons een kamer die eigenlijk voor het publiek gesloten is. We geven de man dan ook een flinke tip.

Er staan echt wel prachtige gebouwen in de stad die jammer genoeg in verval geraken omdat er geen geld is om ze op te knappen. Zo ook het indrukwekkende blauwe King Edward Hotel. Ooit één van de bekendste en duurste hotels van de stad. Ook al zijn we niet meer in de wildernis, ook in de stad zitten er beestjes. Deze sprinkhaan blijft gewoon zitten wanneer we passeren. Waarschijnlijk weet ze ook van de warmte. 

We wandelen rustig terug naar de piramide waar ook nog een vuurtoren staat. Deze werd gebouwd in 1861. We nemen hier afscheid van onze gids en geven ook haar een tip. Ze maant ons aan om naar boven te wandelen omdat we van bovenaf een prachtig zicht hebben op de stad, Algoa Bay en op de grootste vlag van Zuid-Afrika. Ze hangt 65 meter boven de grond en heeft de grootte van een tennisveld. Het zijn maar liefst 86 treden maar het loont wel de moeite. We vinden het wel jammer dat dit gedeelte van de stad, wat toch het meest toeristische is, niet echt onderhouden wordt. Port Elisabeth heeft al zo’n slechte naam dat ze hier toch wat meer moeite zouden kunnen doen. Veiligheid is gegarandeerd rond Donkin Reserve maar ga je buiten het grasveld de straten in dan zie je een compleet ander plaatje.

Van hierboven zien we in de verte een prachtige kerk dus besluiten we de auto hier te laten staan en daarheen te lopen. De kerk staat op de hoek van een groot plein waarrond de Donkin huizen zijn gebouwd. We zien onmiddellijk dat het hier niet echt veilig is, dus maken we snel een foto van de huizen en de prachtige graffiti van Nelson Mandela. Even later zien we de veiligheidsagent van deze ochtend andere toeristen aanmanen om terug te keren. Ons gevoel zat dus toch juist. 

Onze volgende stop op de planning is het Nelson Mandela Metropolitan Art Museum, waar er wisselende tentoonstellingen van Zuid-Afrikaanse kunstenaars te bewonderen zijn. Dit zou op zo’n 20 minuutjes wandelen zijn van het Donkin Reserve maar ik besluit het toch even te vragen of het veilig is want Dee Dee zou het precies toch liever met de auto doen. Ze heeft gelijk, niet veilig zeggen ze. We nemen dus de auto en rijden tot daar. Binnen zijn er wel enkele kunstwerken die ons kunnen bekoren, vooral de zwart wit tekeningen. De expressie op de getekende gezichten is prachtig. We staan eigenlijk wel redelijk snel buiten want het is een kleinschalig museum.

Ondertussen is het tijd om te lunchen en ik kreeg een tip van mijn collega Wim om bij De Kelder te gaan eten. Wanneer we er toekomen, is het net open en dat is goed want we hebben niet gereserveerd. Binnen is het prachtig ingericht maar de airco staat iets te koud naar ons gevoel. Bovendien genieten we van het feit dat we buiten kunnen eten dus zetten we ons op het terras maar wel een beetje uit de wind. We hebben een super ober die ons goede tips geeft. Ik ga voor de tijgergarnalen met een speciale Zuid-Afrikaanse saus op basis van chili en Dee Dee gaat voor verse zalm. We krijgen opnieuw een wat buiten proportie groot bord met eten. De zalm van Dee Dee ziet niet roze maar wit en proeft ook niet echt naar zalm dus daar moeten we het fijne van weten. Het blijkt Kaapse zalm te zijn, die van textuur helemaal verschilt van de Noorse. Het is een stevige witte vis die heerlijk smaakt. Ook mijn garnalen zijn heerlijk! 

Uiteraard heb ik nog een plekje gelaten voor het dessert want er staat een pavlova met kersen op het menu. Wanneer we afrekenen zijn we aangenaam verrast. We betalen nog geen 50 euro voor ons beide. We blijven ons verbazen het goedkoop het leven hier voor ons is.

Om alles even te laten zakken, maken we nog een kleine wandeling op het strand. We houden beiden van de zee en dan vooral wanneer die net iets wilder is dan normaal. Uren kunnen we kijken naar het opspattende water tegen de rotsen. Hier zie je alle soorten mensen: enkelen die het koude water trotseren in bikini, anderen die met lange broek en wollen muts op het strand zitten. De temperatuur is nochtans opgelopen tot 32 graden. Gelukkig is er een zacht briesje. 

In de late namiddag rijden we naar het SANCCOB Seabird Rehabilitation Centre. Hier worden pinguïns die gewond zijn geraakt, opgevangen en verzorgd met als doel ze op een later tijdstip terug in het wild uit te zetten. Er is er zelfs eentje waarvan ze in juni een poot hebben geamputeerd. De vrijwilligers doen ongelooflijk goed werk om zoveel mogelijk dieren te redden. Sommige pinguïns zijn er echter zo erg aan toe dat ze hen hier een definitieve thuis geven. Die laatsten hebben allemaal een naam gekregen en zijn al heel erg gewend aan mensen. Wanneer ik ze fotografeer, zie ik ze van jut naar her lopen en het duurt even voor ik door heb dat het door het lichtje van mijn gsm komt. Net zoals een kat achter een lichtje rent, doen ook pinguïns dat. Enkel eentje doet hier niet aan mee, dat blijkt Batman te zijn. Hij is namelijk blind aan één oog. Ik vind het zo’n schatje dat ik besluit hem te adopteren. Dit houdt in dat je een bedrag betaalt om in zijn onderhoud te voorzien. Dat vind ik wel een mooie gedachte. Volgende week zou het adoptie certificaat in mijn mail moeten zitten.

Wanneer we nadien naar de Shopping mall trekken om water te halen, verbazen we ons nog maar eens over de hoeveelheid dikke mensen die hier rondlopen. Eerlijk? Wij hebben nog nooit zoveel dikke mensen samen gezien. Ze hebben ook absoluut geen complexen wat wij wel bewonderenswaardig vinden. Nu hier kan ik het nog begrijpen, hoe zwaarder je bent, hoe minder snel je door die hevige wind in the windy city omver geblazen wordt. Ja, het gaat hier snel. Ook wij zijn vast al een paar kilootjes aangekomen, niet moeilijk met die grote porties die ze hier serveren. We besluiten vanavond niet te gaan eten en gewoon onze cactusvijgen te proeven. Dat scheelt dan toch weer wat. In de B&B zetten we ons in het prachtige tuintje aan het zwembad, heerlijk relaxen met een boekje. Maar dan komt de hond des huizes op elke hoek van het grasveld een drolletje leggen. We zijn er echt van gedegouteerd en druipen af. 

‘s Avonds belt Nick ons nog om te zeggen dat ze Mimi gevonden hebben maar het is niet echt goed nieuws. Ze blijkt ook een gebroken rib te hebben en de dierenarts vreest ook dat er iets aan haar longen is. De combinatie van dit alles maakt dus dat ze echt veel pijn heeft.   Ze overwegen nu om ze haar naar een soort sanctuary te brengen. Dit kost uiteraard heel veel geld daarom hebben ze voor nu bloed genomen en dat gaan ze eerst onderzoeken en al naargelang de resultaten daarvan, nemen ze de beslissing. Hopelijk komt het goed.