Mossel Bay - Swellendam

Het verblijf in Howberry Hill zit erop. Wat we zeker zullen missen is de omgeving en het gezelschap van Yana. Andy zegt ons nog snel vaarwel want hij heeft een doktersafspraak en moet er vandoor. Nu plots is hij super vriendelijk en omhelst hij ons zowaar.  Vreemde man! De plek mist echt liefde en een vrouwelijke hand. Wat we niet tof vonden waren de stofnetten in de kamers, het feit dat er nooit gekuist werd en dat we voor elk extraatje moesten bijbetalen.  Deze ochtend zijn er ook geen pistolets dus wordt het toast. Nu dat vinden wij niet echt erg want brood bakken daar heeft een Zuid-Afrikaan sowieso geen verstand van. De zon schijnt en dat is een heel verschil. We worden er onmiddellijk goed gezind van.

We betalen onze openstaande rekening en nemen afscheid van Yana en rijden vervolgens door naar de Mungo Mill van Plettenberg waar elke woensdag een bruisende farmers market plaatsvindt, waar je kunt genieten van versgebakken brood, biologische groenten en ambachtelijke kazen. Er zijn ook allerlei souvenirs te koop maar zoals eerder gezegd, moeten we stoppen met kopen want we krijgen het niet meer in de koffer. Gezellig is het hier wel. Er zijn nu ook tal van kleine winkeltjes open die gisteren al gesloten waren en je kan je hier zelfs laten masseren. We hebben echter niet zo veel tijd want we hebben een 4 uur durende rit voor de boeg. 

We nemen de N2, dat is de autostrade en dus de snelste weg naar Swellendam. Alleen zijn er heel veel werkzaamheden en tot 2x toe moeten we 10 tot 20 minuten wachten bij zo een wegblokkade. Er staat altijd een vrouw of man met een vlag te zwaaien wanneer we zo een verkeersopstopping tegemoet rijden maar meestal zijn die zo slechtgezind dat ze zelfs niet terug groeten als we ons hand opsteken. Deze ochtend staat er een meisje vrolijk met haar vlag te zwaaien al dansend. Die is goed gezind, waarschijnlijk omdat ze blij is dat de regen gestopt is. Al zou ik voor minder slechtgezind worden … het is al 35 graden buiten. Wat we hier ook heel vaak zien, is dat mensen gewoon van dorp naar dorp wandelen, gewoon langs de autostrade. Je mag hier 120 rijden dus levensgevaarlijk. 

In Mossel Bay houden we halt want iedereen heeft ons gezegd dat we daar zeker langs moeten op onze tocht langs de tuinroute. Mossel Bay zou betoverd mooi zijn en een pittoreske kustlijn hebben. Wanneer we de stad binnenrijden, hebben wij allesbehalve dat gevoel. Oké de stranden zijn mooi wit en kilometerslang maar de stad zelf kan ons niet bekoren. We rijden naar de haven want daar zouden allemaal restaurantjes zijn. De naam Mossel Bay is, zo denken wij, niet willekeurig gekozen maar een verwijzing naar de verse mosselen die ze hier serveren. Dee Dee wil deze zeker proeven. We vinden een restaurantje aan Kaai 4 waar mosselen op de kaart staan. Het is een soort strandbar aan het water en er hangt een groot bord ‘If you want fastfood, go to Mc Donalds - If you want good food and good company, please come in and enjoy’. Dat vinden we al veelbelovend. We bestellen aan de bar en zetten ons op de houten banken. De Rock Shandi is alvast heerlijk maar dan komt het eten. Dee Dee krijgt een soort brokkenpap met heel veel saus waarin enkele kleine mosseltjes verstopt zitten. Ze vindt het helemaal niet lekker. Mijn gerechtje is te eten maar niet geweldig en heel pikant bovendien.

Gelukkig is het zitten hier wel aangenaam. Water geeft altijd zo een instant vakantiegevoel. In de verte zien we een bootje de haven binnenvaren. We kunnen ons wel voorstellen dat zonnekloppers hier wel aan hun trekken komen. Hier gaan we ons Zuid-Afrikaanse huisje zeker niet kopen. We rekenen dus af en besluiten snel door te rijden.

Voor we naar het hotel rijden, stoppen we bij het Bontebok National Park. Bontebokkies? Ja die willen we wel eens zien. Het park beslaat 3.500 hectare en is het domein van hoe kan het ook anders de Bontebok! Om de met uitsterven bedreigde populatie van bontebokken in de West Kaap te laten floreren is in 1931 het natuurpark geopend. Missie geslaagd! Inmiddels leven er +2500 bontebokken in dit Nationaal Park aan de tuinroute. Deze ranke beestjes zijn familie van de antilopen en hebben een witte neus. We gaan dus op bontebok safari. Aan de receptie betalen we onze bijdrage en rijden vervolgens met eigen wagen het park in. Het Bontebok National Park is wel een mooie plek om van de natuur te genieten. De majestueuze Langeberg Mountains vormen een schilderachtige achtergrond. Vogeltjes en vlinders fladderen hier vrolijk rond maar bontebokken zien we vooralsnog niet.

De dame aan de receptie heeft ons een plannetje meegegeven maar al snel weten we niet meer waar we zijn. Er is een stuk dat enkel voorzien is voor 4x4 en daar mochten we niet komen zei de dame nog. Wanneer de weg een beetje uitdagender wordt, twijfelen we dus of we nu op de 4x4 track zitten. Draaien is geen optie want er liggen te veel grote stenen aan de zijkant dus rijden we voorzichtig door. Uiteindelijk komen we toch een beest tegen, heel in de verte. Met mijn telelens kan ik wel zien dat het een Bontebok is want hij heeft een witte neus maar een foto nemen is onmogelijk. Wanneer we bijna aan onze terugweg zijn, zie ik langs de weg een Kaaps hartenbeest. Dat weet ik want er staat een foto van het beest op ons plannetje. Een Kaaps Hartenbeest heeft geen witte maar een zwarte snoet. Ik stap uit en probeer wat dichterbij te gaan maar hij schiet de struiken in. Even later wanneer we met de auto passeren, kan ik hem toch nog op foto vastleggen.

Maar van de 2500 bontebokken hebben we er dus geen enkel van dichtbij gezien en we zijn een beetje teleurgesteld. We zijn dan ook al serieus verwend geweest wat beestjes betreft. We rijden dus richting uitgang en net voor we de poort uitrijden staat er toch een bontebok met zijn neus in het gras. Ik probeer weer dichterbij te geraken en deze keer blijft hij rustig staan. Wanneer ik een halve meter van hem verwijderd ben, heft hij zijn hoofd op en kan ik zijn witte neus goed zien. Weer twee beestjes die we van onze checklist kunnen afvinken.

Vandaag slapen we in het Cypress Cottage Guesthouse, een hele fijne plek in Swellendam. We worden verwelkomd door een heel charmante gastheer die ons aanspreekt in het Nederlands met een zuid-Afrikaans accent. Etiennes vader was van Amsterdam. We krijgen een prachtige kamer in dit historisch pand. Ze is bijzonder ingericht en heel erg ruim. De stad verkennen doen we morgen maar Etienne geeft ons al wel een goede tip voor een restaurantje voor vanavond. We laten de auto staan en gaan te voet naar Republic of Swellendam, een restaurantje waar ze vooral pizza serveren. Onze keuze is dus snel gemaakt. Dee Dee gaat voor ‘die bakgat boskind’, eentje met champignons, tomaten en veel kaas en ik voor ‘die Kaapse klopse’, eentje met cape Malay chicken curry zonder kaas uiteraard. Het smaakt heerlijk, wat een verschil met het eten van deze middag. Moe maar voldaan wandelen we terug naar ons guesthouse