Sibuya Game Reserve

Opnieuw heerlijk geslapen in onze tent en nog voor het krieken van de dag stappen we, na het drinken van een tasje thee, in de boot de opkomende zon tegemoet. Onze haren wapperen in de wind en vijf paar ogen scannen de omgeving. Er zijn slechts 2 moedige Brazilianen meegekomen deze ochtend, de anderen liggen nog te slapen. Ze hebben wel een goed excuus want de hele familie is gisteren nog op nacht safari geweest en ze waren pas thuis rond middernacht. Zo ook Nick maar ook hij lijkt zo fris als een hoentje. We stappen opnieuw over in een ronkende truck en hobbelen over de weg. Mocht je nu nog niet wakker zijn, dan ben je het zeker nu. We hebben een hele bank voor onszelf en worden heen en weer gezwiept. We luisteren naar de verhalen van Nick terwijl de zon langzaam opkomt en de wind door onze haren waait. De bergen lichten mooi oranje op door de zon en ik moet bekennen, ik vind het eigenlijk wel fantastisch.

Gisteren vertelde Nick het verhaal van Mimi, de dochter van 2 neushoorns die door stropers vermoord werden voor hun hoorn. Mimi heeft dit zien gebeuren, werd ook geschoten maar kon toch ontsnappen. Vandaag laat Nick ons de plek zien waar het gebeurde. Er werd ook een  herdenkingsplaat gezet. Hij krijgt nog tranen in de ogen als hij erover vertelt. ‘Het gehuil van de rouwende Mimi ging door merg en been, nog nooit heb ik zoiets gehoord’, zegt hij. Er zijn nog maar 15000 zwarte en 6000 witte neushoorns wereldwijd en Nick vreest dat zijn kinderen ze nooit zullen kennen. De stropers doden de dieren dus voor hun hoorn, hoewel dit niet nodig is, want de hoorn groeit automatisch terug aan. De hoorn brengt veel geld op en de handel is illegaal. Een hoorn kan makkelijk 30.000 tot 50.000 euro opbrengen en is dus meer waard dan goud. In Zuidoost-Azië kent men de hoorn genezende krachten toe en ook potentie verhogende eigenschappen, wat niet bewezen is.

Zwaar aangedaan, verlaten we de mooie plek in het bos en als bij wonder spotten we de 4  van de 5 overgebleven neushoorns van Sibuya. Ze liggen rustig te slapen in het hoge gras. Nick zet de motor uit en wij genieten stilletjes van hun gesnurk en gekreun. Mimi is niet bij hen want sinds het overlijden van haar ouders, leeft ze alleen. Neushoorns hebben een slecht zicht, maar een zeer goed gehoor en reukzin dus ze weten al lang dat wij er zijn. 

Het duurt bijna een kwartier alvorens de loebassen zich rechtzetten en 1 meter verder waggelen. Veel leven zit er nog niet in. Dat we zo dicht bij deze beesten zouden komen, hadden we niet gedacht. Een schoonheidswedstrijd zullen ze nooit winnen want als je hun kop goed bekijkt, mooi zijn ze niet. Toch zijn ze ondanks hun logge gestalte voor mij heel schattig. Met tegenzin trekken we verder op zoek naar andere beestjes. 

De vogels verlaten stilaan hun rustplaats en het is een gevecht om de bovenste takken te pakken te krijgen om de eerste warme zonnestralen op te vangen. Ondertussen luisteren we naar de vele vogelgeluiden en Nick probeert er af en toe eentje na te doen, zoals de rain bird. We horen even niets en teleurgesteld zegt hij ‘allé die antwoorden niet’, waarop de Braziliaan zegt ‘waarschijnlijk omdat je het met een Frans accent doet’ (Nick is afkomstig uit Waterloo).

Plots vraagt hij ons uit te stappen voor een wedstrijdje ‘shit spitting’. We begrijpen niet goed wat hij bedoelt maar we zien hem kleine drolletjes gedroogde kak in de hand nemen. Wat is nu de bedoeling? Je neemt een bolletje in de mond en spuwt zo ver als mogelijk. We denken eerst nog dat hij ermee lacht maar dan zien we hem zo een bolletje in de mond nemen en het voordoen. Bah! Dat zien wij dus niet zitten maar de twee Brazilianen laten zich niet kennen en spelen mee. Het meisje proeft na bijna een half uur nog kak. 

Na een tijdje springen de eerste impala’s tevoorschijn. Wow! De krakende radio doorbreekt af en toe de serene stilte. We signaleren opnieuw giraffen. De elegante beesten staan te grazen.  Sierlijk lopen deze deftige dames aan ons voorbij. Zodra de giraffen uit het zicht zijn, zetten we koers naar onze plek voor de koffie break. Ook deze keer heeft Nick weer een juweeltje uitgekozen. We kijken uit op de river en genieten van het ongelooflijke uitzicht. We drinken er een warme chocolademelk met amarula, wel lekker.

Bij een familie zebra’s wil Nick opnieuw een ‘wist je dat je’ delen. Hij zegt met een serieus gezicht dat uit de uier bij het melken afwisselend een zwarte en een witte vloeistof komt. Hij kan ons veel wijsmaken maar daar trappen we toch niet in. Nochtans is het zo dat bij het melken van een nijlpaard een roze substantie vrijkomt. We twijfelen hier toch ook even maar hij zweert dat dit echt zo is. We leren veel bij hier! Ondertussen hebben we ons al aangepast aan de kleuren en geuren van Afrika. We volgen het tempo van het groot orkest van vogelgeluiden. Er waait een constante en aangename bries en af en toe komt de zon erdoor. Dat vroege opstaan zijn we nu alweer helemaal vergeten. 

Terug in ons kamp genieten we nog na aan de ontbijttafel. We zijn blij dat we toch weer meegegaan zijn. Vanmiddag zijn het alleen wij en Nick want de anderen gaan naar huis en er komen geen nieuwe gasten. Wat een heerlijk weertje vandaag, niet te warm, niet te koud, koel briesje dus gaan we wat relaxen in de kamer. Zalig lekker genieten van Afrika! De lunch is zoals steeds overheerlijk en er is weer een grote keuze. Tayla is zoals steeds haar gekke zelf en poseert even bij al dat lekkers, nadat ze ons vertelt heeft wat de pot schaft. We zijn niet alleen want een groep van riksja travel komt vandaag lunchen. Het zijn Belgen en Nederlanders en ze zijn een beetje jaloers op onze accommodatie. Ja qua eten is het hier voortreffelijk. We hebben eigenlijk nog niets slecht gegeten hier. 

Na een zwoele middag, staan we weer gepakt en gezakt klaar om op avond safari te vertrekken. Om 4 uur nemen wij en Nick opnieuw de boot. Hij is terug onder de levenden want hij heeft vanmiddag een serieuze Power Nap gedaan, hij had het nodig. De zon brandt nog erg en we zijn eigenlijk blij dat het de voorbije 2 dagen iets frisser was. Natuurlijk is het voor onze foto’s wel mooier met de blauwe lucht.

Ons eerste dier dat we tegenkomen is de Egyptische eend, een soort die bij ons in Europa ook voorkomt zegt Nick maar wij hebben ze nog nooit gezien en vinden ze prachtig. Toch zijn ze er hier niet zo blij mee want blijkbaar zijn het redelijk agressieve beestjes, zeker nu ze met kleintjes zitten die, de wereld ontdekkend, achter haar aanwaggelen. 

Onze missie voor vandaag is het mannetje van de ninjala te vinden want die hebben we nog niet op foto kunnen vastleggen. Ze gaan er meestal snel vandoor wanneer ze mensen zien. Doelbewust rijdt Nick naar een plek waar ze volgens hem zeker zitten. En inderdaad in de verte zien we hen al. We rijden zo dicht mogelijk en wachten …. Even twijfelen ze of ze zouden wegrennen maar ze doen het niet. Ze houden ons wel nauwlettend in het oog. Ik vind deze dieren prachtig, met hun mooie bruine kleur, de witte stippen op hun snoet en de streepjes op hun lijf. Het lijkt wel of ze een pyjamaatje aanhebben en hun dunne oranje beentjes eronderuit steken. 

Naast onze truck ziet Nick plots een soort kever die om vrouwtjes te imponeren met zijn lijfje op de grond tikt. We zien het hem inderdaad doen. Heel erg grappig. Wat verderop zien we gnoes. Deze dieren zullen nooit een schoonheidswedstrijd winnen want mooi zijn ze hoegenaamd niet. Toch zijn de kleintjes wel erg schattig. Dit is écht Afrika… gnoes, impala’s en giraffen lopen door elkaar. Af en toe huppelen er wat wrattenzwijnen voorbij, hun staartje recht in de lucht. Pumba uit de film the lion king is in het echt ook zo chaotisch. Wij hadden het geluk ze te kunnen fotograferen op een chill moment maar meestal kan je ze niet te pakken krijgen. Van zodra je op de ontspanknop van je toestel drukt, zijn ze al terug weg.

Nick brengt ons voor het snack moment opnieuw naar een prachtige plek waar we kilometers ver het grondgebied van Sibuya kunnen bewonderen. Nick vertelt ons over zijn plannen voor de toekomst. Hij is even oud als Dee Dee’s oudste zoon en zit nog vol ambitie. Als dierenvriend en liefhebber van safari’s wil hij ooit zijn eigen lodge hebben, hij heeft zelfs al een huis op het oog. Hopelijk realiseert hij zijn droom en kunnen we wanneer we ooit terugkomen naar Zuid Afrika bij hem logeren.  

Plots horen we iets door de intercom en Nick antwoordt: ‘dat is het enige dat de dames nog niet gezien hebben’ en hij drukt op het gaspedaal om er als een pijl uit de boog vandoor te gaan. Hij raced werkelijk over de smalle wegen en we houden ons hart vast want af en toe springt er wel een impala over de weg. We scheuren rakelings langs enkele giraffen die verschrikt de struiken induiken. Wij denken dat we eindelijk ook het luipaard van onze checklist gaan kunnen afvinken maar bij aankomst blijkt het Mimi te zijn. De liefde in de stem van Nick wanneer hij over Mimi praat, ontroert ons. Hij is zo blij dat hij ze eindelijk nog eens ziet want blijkbaar is dat zeldzaam. Het beestje is nog maar een jaar of 2 oud en dus nog niet zo bombastisch als haar soortgenoten. De man die Nick verwittigde, zegt ons dat het niet goed gaat met haar. Ze heeft redelijk wat teken op haar lijf en de beten zijn ontstoken dus morgenvroeg komt de veearts om haar iets te geven. Enkel bij dieren die met uitsterven bedreigd zijn, komt er inmenging van buitenaf. Ze kunnen het niet riskeren om nog een neushoorn te verliezen. 

Wanneer we de boot terugnemen, is iedereen stil en we krijgen een prachtige zonsondergang. Nick vaart traag terug naar het Forest Camp waar ons vanavond een verrassing te wachten staat omdat we drie nachten gebleven zijn. We moeten om half 8 naar de main lodge komen. Brian komt ons ophalen en brengt ons naar de andere kant van het kamp. Daar brandt een kampvuur en het was ook de bedoeling om buiten te eten maar er staat te veel wind. Daarom hebben ze de tafels binnen gedekt. Er zijn nog 6 andere gasten die ook mee aanschuiven. Eerst wordt er een heerlijke cocktail voorzien en als voorgerecht krijgen we carpaccio van springbok. Deze is alvast heerlijk!

De verrassing blijkt een heuse braai te zijn, het Zuid-Afrikaanse synoniem voor barbecue. Al mag je niet zomaar barbecue zeggen tegen een braai, het is een sociale gebeurtenis en een essentieel onderdeel van de Zuid-Afrikaanse cultuur. Bij een braai wordt echt alles gegrild, vooral veel vlees. Echt veel vlees eet ik eigenlijk niet maar vanavond maak ik wel een uitzondering. We hadden Nick gezegd dat we nog geen braai gegeten hebben in Zuid-Afrika dus het is wel attent dat hij er dan ook voor gezorgd heeft. Vanavond is er steak, die voor mij goed doorbakken wordt. Er is ook kip maar vooral de boerenwors, zoals de Zuid-Afrikanen het noemen, vind ik heerlijk. Baie dankie vir die braai! Als toetje krijgen we een cheesecake met citroen. Nodeloos te zeggen dat ik hiervoor pas. Rond half 10 trekken we naar de kamer maar laten Nick nog wel even weten dat hij morgenvroeg niet moet opstaan voor ons. We laten de ochtend safari voor wat het is en willen voor onze laatste  dag hier, graag gewoon wakker worden zonder wekker.