Kaapstad: Cape Point - Boulder Beach

Gisteren gemerkt dat ik flink verbrand ben in mijn smoeleke en ook vanmorgen ziet het nog rood. Het lijkt wel of ik heel de dag mijn zonnebril heb opgezet want rond de ogen ben ik nog wit. Ik heb desondanks heerlijk geslapen vannacht en ook Dee Dee heeft er een goede nachtrust opzitten. We gaan dus goedgemutst naar het ontbijt waar de voertaal vandaag weer Frans is omdat er een koppel uit Genève mee aan tafel zit.

Na het ontbijt gaan we gepakt en gezakt klaarstaan aan de voordeur want we hebben vandaag een leuke dagexcursie naar Kaap de Goede Hoop geboekt. Onze persoonlijke gids Ferdinand pikt ons om 9 uur op. Het is een goedlachse Ruandees die al 7 jaar in Zuid-Afrika woont met vrouw en kind, die ons onmiddellijk op ons gemak stelt. Hij is mooi gekleed en heeft een grote spleet tussen zijn twee voortanden. Bij de eerste stop krijgen we elk een flesje water want ‘het wordt warm vandaag’, zo zegt hij. We hebben deze ochtend trui en jas in de rugzak gestopt want volgens Yoann gaat het regen. Tja, het weer in Zuid-Afrika valt niet te voorspellen. Aan de kant van de weg hebben we een prachtig uitzicht over de baai van Camp Bay.

We maken vervolgens een schilderachtige rit van zo’n 9 kms over de Chapman’s Peak Drive richting het zuiden. Met maar liefst 114 haarspeldbochten en hoge kliffen langs de oceaan is dit een van de mooiste autoroutes ter wereld. De prachtig kustweg slingert richting Cape Point. Langs de ene kant rode, ruwe rotsen waar de weg echt werd uitgehouwen en aan de andere kant de krachtige oceaan. Op de weg naar boven, komen we heel wat fietsers tegen die vechten om hun wielen rondgedraaid te krijgen. Dat is niet alleen afzien op het moment zelf maar zeker ook vanavond. Hopelijk wacht hen een lekker massageke van de benen. 

Rond 11 uur komen we aan in Kaap de Goede Hoop Nationaal Park, waar ook het beroemde Cape Point ligt. Aan de inkom blijkt dat er enkel met kaart kan betaald worden en laat Ferdinand nu geen creditkaart hebben. Met 1000 rand in zijn handen vraagt hij wat beteuterd aan de beambte ‘what do I do now?’. Ja hier zit hij dan met een koppel toeristen in de auto die voor deze dure excursie al betaald hebben en nu mag hij niet binnen. Het maakt geen indruk op de dame dus vraagt hij met een klein hartje aan ons of wij een kaart hebben. Gelukkig wel!  Dee Dee betaalt en krijgt 1000 rand in haar handen gedrukt. We blijven nog drie weken dus dat geld geraken we wel kwijt. Het laatste stuk naar Cape Point is er een door een prachtig stuk ongerepte natuur. Heel anders dat we gewend zijn. Het lijkt wel de far west.

We parkeren de auto op de parking en zien boven op de berg de vuurtoren al staan. Cape Point is één van de meest historische plaatsen ter wereld. Het is een stevige en pittige klim naar boven richting onze beloning: de vuurtoren met een fascinerend mooi uitzicht! Als je niet in goede conditie bent of je gewoon wat lui voelt die dag, kan je ook de Flying Dutchman nemen. Met dit kabeltreintje ben je op drie minuten boven. We besluiten toch maar te wandelen want het weer is prachtig. Halverwege houden we even halt want het is toch behoorlijk steil en we moeten wat op adem komen. We zien en horen de golven hier op elkaar inbeuken. Wat een oerkracht. Vaak hebben zware stormen het hier voor het zeggen en menig schip ging hier ten onder. Ze zeggen trouwens dat je hier de meest frisse lucht ter wereld kan vinden en ik kan me er iets bij voorstellen.

Eens we boven aan de vuurtoren staan, hebben we een goed zicht op Cape Point. De punt van het Kaapse Schiereiland ligt immers achter de vuurtoren, ettelijke meters lager. Vroeger was de vuurtoren voor scheepslieden het baken van de Stormkaap. Navigeren met een schip, vooral bij slecht zicht, was een helse klus. Cape of Good Hope is nog altijd één van de gevaarlijkste kustlijnen ter wereld. Hier boven op de top bellen we even naar huis want dit is toch een memorabel moment. 

We dalen rustig terug af en rijden verder naar Kaap de Goede Hoop. Het is het meest Zuid-Westelijke punt van het continent. Gelukkig zijn we een bus Chinezen voor zodat we toch nog even een foto kunnen nemen achter het legendarische houten bord. 

We hebben honger maar Ferdinand lijkt geen zin te hebben in lunch want hij wil nu eerst naar Boulder Beach. Ik kan niet genieten van mijn lievelingsbeestjes op een lege maag dus stel ik hem voor om eerst naar Simon’s Town af te zakken om een kleinigheidje te eten en dan terug te keren naar het pinguïnstrand. Of het met tegenzin is, weten we niet maar hij doet wat gevraagd wordt. Hij kiest het restaurant uit maar wil eerst zelf niets eten want het is geen Afrikaanse keuken zegt hij. Wanneer de serveuse komt, bestelt hij toch maar kip, net zoals ik. Dee Dee gaat voor een sandwich met pulled pork. Het eten smaakt heerlijk en Ferdinand vertelt ons ondertussen zijn levensverhaal. We besluiten voor hem te trakteren en terwijl hij naar het toilet is, gaat Dee Dee betalen. We hebben een app waarin we al onze uitgaven zetten dus wanneer ze terug komt, zegt ze me dat het 1400 rand is. We stappen op maar ondertussen zit ik in mijn hoofd de berekening te maken. Ik ben nu nooit goed geweest in algebra maar hier klopt iets niet: 140 rand voor de kip x 2 en dan nog 95 rand voor de sandwich is samen 375 rand … dat zou betekenen dat het meer dan 1000 rand was voor de frieten en de fles water. Wij dus terug naar binnen en ja hoor de dame heeft zich van tafel vergist. We betalen uiteindelijk slechts 450 rand en ze verontschuldigt zich uitvoerig. Ongelooflijk hoe goedkoop hier alles is: voor onze lunch met 3 personen betalen we slechts 23 euro. 

Wanneer we bij Boulders Beach toekomen, zijn we duidelijk niet alleen. Het beschutte zandstrand dat tussen granieten rotsblokken ligt van wel 540 miljoen jaar oud, is alleen bereikbaar via een mooi houten pad en we moeten hiervoor inkom betalen. Van bovenaf kunnen we de Afrikaanse pinguïns die op het hagelwitte strand leven, bewonderen. We hadden er veel meer van verwacht. Waarschijnlijk is het hier ik de ochtend veel rustiger maar nu is het over de koppen lopen. Geen quality time met mijn lievelingsdiertjes dus. 

Yoann had ons gezegd dat er een pad loopt rechts van de parking en als je daar naar beneden gaat, kan je de beestjes bijna aanraken. Dat pad hebben we echter niet gevonden dus dat gaan we hem vragen morgen aan het ontbijt. Misschien kan hij ons aan de hand van het plan zeggen, waar we moeten zoeken. Eind januari zijn we ook nog twee dagen ik Kaapstad. Op weg naar huis stoppen we nog even in Muizenberg. Dat kustplaatsje staat bekend voor  haar gekleurde strandhuisjes. Dee Dee wil uiteraard nog even met de voetjes in het water. Ik zet me even en observeer de graffiti en de badgasten. Wat hier heel erg opvalt, is dat de meeste zwarte vrouwen hier ongelooflijk zwaarlijvig zijn. Ze hebben hier bovendien echt wel veel bekijks met hun zwaar uitgesneden decolletés. 

Terug in Kaapstad nemen we in de avond een uber naar het Indische restaurant Maharajah waar we al enkele keren voorbij zijn gereden. We bestellen eerst een cocktail en een glas wijn, gevolgd door ons favoriete gerecht. De porties zijn immens, het dubbele van wat er in Europa geserveerd wordt. Bovendien is het geweldig van smaak, echt één van de beste chicken tikka masala die ik ooit gegeten heb en dan hebben we het nog niet over de prijs gehad: slechts 800 rand (40 euro). Er is nog heel wat eten over en de vriendelijke ober vraagt of hij het moet inpakken. Heel graag, maar onmogelijk want we vertrekken morgen richting de wijnstreek. ‘Ohhh mag ik het dan aan een dakloze geven’, vraagt hij. Wat bijzonder, wat bij ons niet kan of mag, kan en mag hier dus wel. We zien hem met onze restjes mooi ingepakt in een plastic potje naar buiten gaan. Het geeft ons wel een goed gevoel te weten dat er nu toch ook nog iemand anders geniet van al dat lekkers.