Plettenberg Bay

Ondanks de afwezigheid van de airco, hebben we geweldig geslapen. De stilte hier is oorverdovend. De eerlijkheid gebiedt ons wel te zeggen dat we de hele nacht een ventilator op het bed gericht hebben. De zon schijnt onze kamer binnen dus springen we het bed uit om hiervan nog een laatste dag te genieten want morgen wordt er heel veel regen verwacht. We nemen het ontbijt op het terras van waar we een waanzinnig uitzicht hebben. Er staat heel wat op het buffet maar we zijn hier niet alleen dus tegen dat ik daar ben, is de salami al op. Ontbijt start om 8 uur, wij zijn er om 8u05. Yana laat me weten dat de salami op is maar er zijn wel 5 soorten kaas. Pa zou gelukkig zijn, ik iets minder! Dan maar een eitje met spek maar daar moet ik wel 90 rand voor betalen. Ja dan zeker, want in confituur heb ik geen zin. 

Eigenaar Andy komt ons even groeten. Hij blijkt een Zuid-Afrikaan te zijn die 25 jaar in Oostenrijk gewoond heeft en spreekt dus behalve Engels ook een mondje Duits. Hij kocht 7,5 jaar geleden een overwoekerd stuk land met vervallen gebouwen en heeft er een waar paradijs van gemaakt. Howberry Hills is echt heel erg mooi gelegen en we genieten van de rust.

Vandaag staat in het teken van de beestjes die hier in de buurt van Plettenbergbaai oftewel ‘Plett’ zoals de locals het noemen, wonen. We starten met de olifantjes. Om 10 uur moeten we in het Elephant Sanctuary zijn want dan start er een tour. Deze organisatie heeft maar liefst drie opvangcentra voor Afrikaanse olifanten verspreid over drie provincies in zuidelijk Afrika. Het olifantenopvangcentrum is gestart in 1999 en is gegroeid van vijf olifanten naar een totaal van twaalf. Hier worden we meegenomen op een reis door de wereld van de Afrikaanse olifant. 

Samen met een ranger worden we te voet rondgeleid door het domein en krijgen we eerst een biologieles over de olifant. Best interessant want er zijn wel wat dingen die we nog niet wisten. Hij wisselt tot 6 keer in zijn leven van tanden en leeft zo’n 60 tot 70 jaar. Meestal sterft hij omdat zijn tanden niet meer gewisseld worden en hij dus niet meer kan eten. Boven hun hersenen hebben ze een ruimte waar lucht inzit waardoor hun hoofd altijd blijft bovendrijven in water en ook ter bescherming wanneer ze tegen een boom botsen.

We komen oog in oog te staan met de reuzen van het dierenrijk en ervaren hun warme adem en unieke slurf terwijl we met hen gaan wandelen en hen mogen voeren. De interactie met de olifanten is geweldig. We ontdekken dat elk dier een ander karakter, persoonlijkheid en temperament heeft. We ontmoeten ook de verzorgers, die een speciale vertrouwensrelatie met de olifanten hebben. Gelukkig mogen we hier niet op de olifanten gaan zitten want dat heb ik gezworen … dat doe ik nooit meer. De beestjes zien er heel erg gezond uit en lijken zachtaardig. Ze zijn hier natuurlijk gewend aan mensen maar we hebben toch het gevoel dat ze niet zo tam zijn dan echt afgerichte olifanten uit een circus of zo. 

Plan was om ook naar Monkey Land te gaan maar we hebben hier bij de olifanten ook best veel bavianen gezien. Ze wonen op het domein omdat ze hier eten genoeg hebben. Al wat de olifanten laten liggen, eten zij op. Ze zijn wel redelijk agressief dus blijven we er ver van weg, vooral omdat sommige kleintjes hebben.

Bird Land laten we ook links liggen want we passeren een mohair farm en besluiten daar te stoppen. De geiten die voor de wol zorgen zijn echt koddig en het lijkt wel of ze hebben een permanentje in hun haar. Ze zijn helemaal niet bang van ons. Ze hebben net eten gekregen dicht bij de omheining dus we kunnen ze zelfs strelen. Ze zijn super zacht. In het cafeetje drinken we nog snel iets fris en besluiten dan naar Robberg Reserve te rijden voor een mooie wandeling naar de zeehonden. Een Duits koppel dat we leerden kennen in de guesthouse is gisteren geweest en ze waren enorm enthousiast. Morgen verwachten ze regen dus lijkt het ons best om nu de trail te doen.

Het is zo’n half uurtje rijden naar het Robberg Nature Reserve. We parkeren de auto, gaan nog eens naar het toilet en kopen wat water. Er zijn 3 routes, eentje van 2 km, eentje van 5,5 km en eentje van 9 km. Aanvankelijk starten we met de kortste die ons langs een rotsig pad langs de oceaan naar enkele prachtige uitkijkpunten brengt

Wanneer we bij de eerste splitsing komen, de gap genaamd, kan ik Dee Dee ervan overtuigen toch voor die van 5,5 km te gaan. Ik heb mijn grote lens niet voor niets meegesleurd, ik wil zeehonden zien. We blijven hier wel even zitten om op adem te komen en van het prachtige uitzicht te genieten. Een koppel Duitsers die al op de terugweg is, laat ons weten dat de zeehonden niet veel verder zijn. Dat is een stimulans om door te zetten.

Dan begint echter het serieuze werk. Via hoge stenen trappen klimmen we steeds hoger. Af en toe laten we mensen voorgaan en rusten wij wat uit. Voor twee onsportieve stadsmeisjes doen we het niet slecht, al trappen we nu en dan eens op onze adem. Plots komen we bij een bord met meer info over de zeehonden en we kunnen ze ook horen. Beneden in de oceaan zwemmen zo’n 30 zeehonden in het water en op de rotsen zitten er ook enkele te genieten van de zon.

Na dit korte maar leuke intermezzo zetten we onze tocht verder. We hebben het gevoel dat we al uren aan het wandelen zijn maar in realiteit zal het ongeveer 1,5 uur zijn wanneer we bij het keerpunt van de 5,5 km komen, het Witsand. We zakken neer in het prachtige witte zand en zijn zo blij dat we al daar geraakt zijn, niet beseffend dat we nog een pittige weg terug moeten.

Maar eerst lonkt de zee. Dee Dee kan hem al ruiken en begint plots iets sneller te gaan en ja hoor, wanneer we door het zand naar beneden geploeterd zijn, moeten we nog even een hoge duin over en dan zien we de zee liggen. Uiteraard houden we hier een korte stop en gaat Dee Dee met de voetjes in het water. Ze moet wel goed opletten want aan de vloedlijn liggen heel wat mini kwallen die blijkbaar flink steken, zo getuigd een Duitse dame. Ze zijn speciaal van vorm, niet rond zoals bij ons. Ze lijken op een opgeblazen zakje met een blauw staartje.

Met hernieuwde moed beklimmen we een hoge duin om terug op het pad te geraken. Langs de andere kant van de berg zetten we onze terugweg in maar dat gaat niet zonder slag of stoot. We moeten nu langs de steile rotswand omhoog. Gelukkig hangen er hier en daar op de heel steile stukken koorden om ons aan vast te houden. We klouteren over de rotsen alsof het niets is maar sommige zijn best glad dus is het oppassen geblazen. Gelukkig heeft het al een tijdje niet geregend. Morgen zouden we deze trail niet kunnen doen. 

Wanneer we bijna boven zijn hebben we een prachtig uitzicht over de rotsen en de oceaan. We almost made it! Een Chinees koppel komt bij ons op het bankje zitten en de dame is heel teleurgesteld ‘I wanted to see seal and all I got is rocks’, zegt ze. Blijkbaar hebben zij enkel de wandeling van 2 km gedaan en zijn dan teruggedraaid. Ik laat haar een filmpje zien van de zeehonden en maak haar toch even gelukkig. Het geluksgevoel dat ons op dat moment overvalt is intens. Wat zijn we blij dat wij toch hebben doorgezet. 

Na nog een half uur komen we uitgeput aan de auto. Tijd voor een ijsje vinden we, alleen dat hebben ze niet. Dan maar een versgeperst sapje. Ook dat hebben ze niet. We houden het dus bij plat water en drinken gelijk de hele fles uit. Tijd om terug naar ons guesthouse te rijden want daar worden we vanavond verwend met een braai.

We hebben nog zo’n 2 uur alvorens we aan de braai verwacht worden dus rusten we even uit en trekken tegen 7 uur naar de plek waar gebraaid kan worden. Yana en Andy staan ons al op te wachten. Onder het genot van een glaasje wijn wachten we geduldig tot we aan tafel kunnen. Er is  een geweldig stukje biefstuk. Dat dat uit mijn mond zou komen, had waarschijnlijk niemand verwacht maar wat is het vlees hier heerlijk. Elke veggie wordt hier gegarandeerd terug een carnivoor. Er zijn ook reuze gamba’s en op zijn Zuid-Afrikaans ook boerenwors, Dat laatste mag volgens Andy niet ontbreken op een braai. Uiteraard allerlei slaatjes, aardappel in de schil, uien, mais en heerlijke mango chutney. Het wordt een heel leuk feestje want Yana en één van de gasten spelen beide gitaar en zingen ook. We zetten ons terug rond het vuur van de braai en genieten van prachtige muziek en gezang. Voor het eerst deze reis liggen we eens niet om 8 uur in bed. We hebben echt genoten van deze dag.